کد مطلب:33553 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:98
حمدلله كین رسن آویختند (مثنوی، دفتر دوم، بیت 1278) سر این رشته به دست خداوند است و اگر آدمی به آن نیاویزد، رها و فرو افتاده خواهد بود. لذا اگر بناست پیوندی برقرار شود، باید از این سو باشد. [صفحه 127] «نگاه دار سر رشته تا نگه دارد». كه تكیه گاه از آن سو محكم و استوار است. مولوی در قصه ی موسی (ع) و تجلی خداوند بر او، هنگامی كه از به سخن آمدن آن درخت و لرزش آن كوه سخن می گوید، ما را ملامت می كند: جان پذیرفت و خرد اجزای كوه (مثنوی، دفتر دوم، بیت 1333) نه ز جان یك چشمه جوشان می شود نه صدای بانگ مشتاقی درو كو حمیت تا ز تیشه و ز كلند چون قیامت كوهها را بر كند (مثنوی، دفتر دوم، ابیات 1335 و 1337)
آدمی باید به رشته ای چنگ بزند كه در خور اتكاء و پایدار باشد. و شرطش مستقل بودن آن از آدمی ست. خداوند این رشته ی پیوند را در این عالم آویخته است.
ما كم از سنگیم آخر ای گروه؟
نه بدن از سبز پوشان می شود
نه صفای جرعه ی ساقی درو
این چنین كه را به كلی بركنند (...)
بر سر ما سایه كی می افكند
صفحه 127.